Bir insanı intihara sürükleyen düşünceler nereden doğar hiç merak ettiniz mi? Acıdan mı, umutsuzluktan mı, yoksa görülmeyen derin bir içsel yaradan mı?
Psikodinamik Yaklaşım:
* Freud, intiharı bilinçdışı ölüm dürtüsünün (Thanatos) bir dışavurumu ve öfkenin içe yönelmesi olarak yorumlar. Yani bastırılmış öfke ve saldırganlık sevgi nesnesinin kaybı ile benliğe yönelir.
Bilişsel Davranışçı Yaklaşım:
* Aaron Beck, intihar düşüncelerini bilişsel rüminasyon ve umutsuzluk üzerinden açıklar. Depresyondaki birey geleceğe dair pozitif beklenti geliştiremez, bu da intiharın risk faktörünü etkiler.
Sosyolojik Perspektif:
* Emile Durkheim, intiharı bireysel bir eylemden ziyade sosyal yapılanmanın bir ürünü olarak görür ve bu ürünü dörde ayırır:
1 - Bencil İntihar : Toplumsal bağın zayıflaması ve yalnızlık
2 - Fedakar İntihar : Topluma aşırı bağlılık ve aşırı kendini feda etme
3 - Anomik İntihar : Toplumsal düzenin çökmesi ve norm kaybı
4 - Fatalistik İntihar : Baskı ve kontrol altında yaşama sonucu hissedilen aşırı çaresizlik
Nörobiyolojik Perspektif:
* Serotonin düzeyinin düşük olması ve hormonel bozuklukların intihar davranışıyla ilişkili olduğu gözlemlenmiştir. Özellikle frontal korteks (öz-denetim merkezi) ve amigdala (duygu merkezi) arasındaki dengesizlikler ve genetik yatkınlık sebebiyle intihara bir alan açılır.
Lacancı Perspektif:
* İntihar yalnızca biyolojik yaşamın sonlanması değil, öznenin simgesel düzenden çıkışı olarak da ele alınır. Yani öznenin “öteki” söylemiyle kurduğu bağın kopmasıdır. Bu durum bireyin arzu kapasitesinin ancak ötekinde tabi olması olarak görülebilir.
İntihar, aslında ölme arzusundan çok, dayanılmaz bir içsel çatışmadan ve söze dökülemeyen acılardan kurtulma isteğidir. Bu noktada yapılması gereken, intiharı sadece bir “son” olarak değil, iç dünyanın verdiği bir “mesaj” olarak duyabilmektir. Dinlenmeyen çığlıkların duyulması, görülemeyen yaraların görülmesi ve konuşulamayanın birlikte söze dökülmesi, yaşamı yeniden seçmenin en derin kapılarını aralayabilir.
👉 Şimdi Randevu Alın